سرسپرده

شانه ات را دیر آوردی،سرم را باد بُرد

خشت خشت و آجر آجر،پیکرم را باد بُرد

بر در و دیوار شَهرت یادگارم ماند و بس

آن در و دیوار را هم خاطرت از یاد بُرد

کوچه ی بی انتهای انتظارم یاد باد

دیده بر در ماند و سوز آه ما را داد بُرد

این که می گویم همه بگذار و بگذر،اَلغرض

در مصاف قصه ی شیرین،بِدان فرهاد بُرد