می مانم

دل کندن آسان نیست،آری؛نیک می دانم

دلبسته باشی یا نباشی،با تو می مانم

قفل قفس گر باز هم باشد،چرا پرواز؟

بی بال و پر،همچون قناری از تو می خوانم

گر پنج روزی عمر گُل چون عمر من باشد

بر حرمت این پنج،در باغ تو می مانم

تو باغبان،من گُل؛بزن قیچی به ساقِ من

گلبرگهای خسته را بر تو می افشانم

دلسنگ یا دلتنگ چون کوهی اگر باشی

با تیشه ی فرهاد، زن بر عمق این جانم

دلبسته ی افلاک و پا در سینه ی خاکی؟

باشد! بیا خاک رهت سازم دل و جانم