«به مرحوم حاج اسماعیل دولابی گفتم:آقا با این درآمدت زندگیت می چرخه؟گفت:خدا رو شکر؛کم و بیش میسازیم؛خدا خودش میرسونه.گفتم:حالا ما دیگه غریبه شدیم؟لو نمیدی؟گفت:نه.یه خُرده قناعت می کنیم؛گاهی اوقات هم کار دیگه ای جور بشه انجام میدم؛خدا بزرگه.نمیذاره دستم خالی بمونه.گفتم:نه حاجی؛راستشو بگو دیگه.گفت:هر وقت کم آوردم یه جوری حل شده.خدا رزاقه،میرسونه.گفتم:ای بابا!ما نا محرم نیستیم؛راستشو بگو حاجی.گفت:تو فکر کن یه تاجر یهودی توی بازار هست هر ماه یه مقدار پول برام میاره کمک خرجم باشه.گفتم:آهان!ناقُلا.دیدی گفتم؟!حالا شد یه چیزی.چرا از اول راستشو نمیگی؟گفت:بی انصاف!سه بار گفتم خدا میرسونه باور نکردی.یه بار گفتم یه یهودی می رسونه باور کردی.یعنی خدا به اندازه ی یه یهودی پیش تو اعتبار نداره؟!»
یه پیری بود توو همین تهرون میگفت:هر وقت گرفتاریم به همه رو می زنیم.وقتی کسی کاری از دستش برنمیاد میگیم بریم در خونه ی خدا رو هم بزنیم شاید کاری کرد!شاید خدایی باشه!هی سجده می کنیم ولی هنوز خوب باور نداریم که یکی اون بالاست که حواسش به ماست.تا این شک به یقین نرسه،همه خدات میشن الا خدا...!!!
