قفس

 

دلی نمانده دگر بهر سوختن،ای دوست

و مرغ فصل خزان گشته بی وطن ای دوست

کجاست آن پَرِ پرواز؟ ببین مرا به قفس

به بال و حال شکسته به جُرم من،ای دوست

کشیده سر به فلک نی نوای نای دلت؟

به بینوایی ما ،از نو نی نوا ،ای دوست