رقیب

هیچ دانی که چه کردی با من؟؟

لحظه های بی من؟؟

محو در بند رقیب؟؟!

دیشب از آنهمه دلشوره نخوابیدم من

تا کِی این قصه تداوم دارد؟

منِ بی تو تنها...

تواِ با او...افسوووووووووس...

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا ؟

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا

                                       بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا

نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمدی

                                       سنگدل این زودتر میخواستی حالا چرا

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست

                                       من که یک امروز مهمان توام فردا چرا

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم

                                      دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا

وه که با این عمر های کوته بی اعتبار

                                      این همه غافل شدن از چون منی شیدا چرا

شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود

                                      ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا

ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت

                                      اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند

                                       در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین

                                       خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا

شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر

                                       راه عشق است این یکی بی مونس و تنها چرا

شهریار

منبع : غمبرک (با صدای استاد بنان بشنوید)

می‌خواهمت چنان که شب خسته خواب را

می‌خواهمت چنان که شب خسته خواب را

                                می‌جویمت چنان که لب تشنه آب را

محو توام چنان که ستاره به چشم صبح

                                یا شبنم سپیده‌دمان آفتاب را

بی‌تابم آنچنان که درختان برای باد

                                یا کودکان خفته به گهواره تاب را

بایسته‌ای چنان که تپیدن برای دل

                                یا آنچنان که بال پریدن عقاب را

حتی اگر نباشی، می‌آفرینمت

                                چونانکه التهاب بیابان سراب را

ای خواهشی که خواستنی تر ز پاسخی

                                با چون تو پرسشی چه نیازی جواب را

قیصر امین پور

منبع : غمبرک

تشنه ی یک صحبت طولانی ام

با همه ی بی سر و سامانی ام

باز به دنبال پریشانی ام

طاقت فرسودگی ام هیچ نیست

در پی ویران شدن آنی ام

آمده ام بلکه نگاهم کنی

عاشق آن لحظه ی طوفانی ام

دل خوش گرمای کسی نیستم

آمده ام تا تو بسوزانی ام

آمده ام با عطش سال ها

تا تو کمی عشق بنوشانی ام

ماهی یِ برگشته ز دریا شدم

تا تو بگیری و بمیرانی ام

خوب ترین حادثه می دانم ات

خوب ترین حادثه می دانی ام ؟

حرف بزن ابر مرا باز کن

دیر زمانی ست که بارانی ام

حرف بزن حرف بزن ، سال هاست

تشنه ی یک صحبت طولانی ام

ها... به کجا می کشی ام خوب من ؟

ها ... نکشانی به پشیمانی ام !

محمد علی بهمنی

منبع : شعرهای ماندگار

 

گاهی دلم برای خودم تنگ می شود

گاهی دلم برای خودم تنگ می ­شود

                                 وقتی حضور آینه کمرنگ می شود

وقتی میانه­ ی بلوا سکوت دوست،

                                 در جان گوش­های کَرَم زنگ می­ شود

گاهی که از پس تکرار بی­ سود لحظه ­ها،

                                 نجوای کوچیدن از قفس آهنگ می­ شود

این­جا نه جای ماندن خوبان راستگوست

                                 هرکس که دم زند ز حق آونگ می­ شود

نفرین بر این زمانه که در چرخ روزگار،

                                 هر لحظه صد خیانت و نیرنگ می­ شود

در دست­های آلوده انسان قرن ما

                                 برگ برگ تاریخ  پر از ننگ می ­شود

وقتی که سخت غرقه­ ام در این سیر قهقرا

                                 آری، دلم برای خودم تنگ می­ شود….

 محمدعلی بهمنی

منبع : غمبرک

مرا با برکه ام بگذار دریا ارمغان تو

تو از اول سلام ات پاسخ بدرود با خود داشت

اگرچه سحر صوتت جذبه «داوود» با خود داشت

 

بهشتت سبزتر از وعده ی شداد بود اما

برایم برگ برگش دوزخ «نمرود» با خود داشت

 

ببخشایم اگر بستم دگر پلک تماشا را

که رقص شعله ات در پیچ و تابش دود با خود داشت

 

«سیاوش» وار بیرون آمدم از امتحان گرچه

دل «سودابه» سانت هرچه آتش بود با خود داشت

 

مرا با برکه ام بگذار دریا ارمغان تو

بگو جوی حقیری آرزوی رود با خود داشت

محمد علی بهمنی

منبع: شعرهای ماندگار

از هر طرف نرفته به بن بست می رسیم

با پای دل قدم زدن آن هم کنار تو

باشد که خستگی بشود شرمسار تو

در دفتر همیشه ی من ثبت می شود

این لحظه ها، عزیزترین یادگار تو

تا دست هیچ کس نرسد تا ابد به من

می خواستم که گم بشوم در حصار تو

احساس می کنم که جدایم نموده اند

همچون شهاب سوخته ای از مدار تو

آن کوپه ی تهی منم، آری که مانده ام

خالی تر از همیشه و در انتظار تو

این سوت آخر است و غریبانه می رود

تنهاترین مسافر تو از دیار تو

هر چند مثل آینه هر لحظه فاش تو

هشدار می دهد به خزانم بهار تو

اما در این زمانه ی عسرت مس مرا

ترسم که اشتباه بسنجد عیار تو

محمد علی بهمنی

نگاه کن

منی که پس از رفتنم ز چشمهایت افتادم

همین که شد ، به نگاهی به پایت افتادم

نگاه کن دقیق و حال این غریب ببین

که با نگاه تو از پا ، به پایت افتادم

غروب بارانی

دم غروب،نگاه منتظر مبهم تمام فصول...به حجم وقت نشست

و انتظار سرآمد،غروب پیدا شد

نماز مغرب و عشاء به عرض عشق گذشت...

و طول راز و نیازم ز ارتفاع غمت ممتد شد.

و بوی باغچه می گفت: ز خانه بیرون شو

و من به شوق دیدن باران به کوچه برگشتم

چه حرفهای عجیبی زدیم بر سر دل

چه حرفهای قریبی نگفته ایم هنوز

دلم گرفته عزیز...

چرا نمی خواهی؟! که مرد عاشق تو، به وسعت غم ابری آسمان برود.. و هی خیس شود از سخاوت باران

چرا نمی آیی؟! که خود گیاه شویم... و باز...خیس شویم

چه فکر نازک شادی که وصل ممکن هست

و هیچ فاصله ای نیست ... اگر...

به ماهی تشنه کمی آب دهیم

انتظار

راه هایی که به خاک قدمت آغشته ست

راه هایی بی تاب،

در تب و تاب منند

همه آن خاک قدمهای تو، بی تاب منند

تو بگو می آیی

تب و تابش با من

دیر و زودش با من

همه عالم اکنون...

تشنه ی دیدن یک لحظه ز دنیای منند...