مرا ببخش اگر مثل فصل پاییزم
به رنگ زرد... و از شاخ و برگ می ریزم
و یک سوال برایم همیشه تکراریست
در این بهار،چرا دائماً خزان خیزم؟!
بیا...! بیا و ببین با دلم چه ها کردی!
که در حضور غرورم، ترحم انگیزم
قسم به حرمت عشقت اگر که از چشمت
هزار بار بیفتم، دوباره برخیزم
میان شیشه ی قلبت و سنگ احساسم
به قدر یک تَرَکِ کوچکی،گلاویزم
مگو که حرف بزن؛کارِ دل گذشته زِ حرف
تو را به جانِ عزیزت،مگو زبانریزم
چنان به وسعتِ این التماس ، خو کردم
که از نگاهِ دلم تکه تکه می ریزم
روز اول چه روز خوبی بود
همه جا نو،هوای پاکی بود
جوونه زد درخت باغچمون
شروع سال نو،چه عالی بود
روز عیدی گرفتن من بود
از مامانو بابا،چه حااالی بود
لباسای نواَم رو پوشیدم
شال قرمز با سارافونِ سبز
بلوز قرمزی زیرش بودو
چادرم زینتو دلم خوشبخت
توو خیابون که راه می رفتم
مَردمو با لباس نو دیدم
چه قشنگ بود عصر روزی که
باز صدای پرنده می شنیدم
بابا بزرگ خوب و مهربونم
با عزیزم(مامان بزرگو میگم)
اولین دید و بازدیدم بود
عمرشون تا ابد باشه بی رنج
موز خوردم یه ذره هم کیوی
سیب و سنجد،یه ذره شیرینی
روز اول چه روز خوبی بود
همه جا عیدی و قشنگی بود
تا ابد عید باشه زندگیتون
زنده باشه دِلای رنگیتون
..........
این که تا آه می کشم شعله ور می شود تنم
غیرت زخم خورده ایست پشت رگهای گردنم
لب به دندان گَزیدنم شیوه ی بغض خوردن است
آه ها را خبر کنید،شعله پوش است شیونم
سال قحط شکوفه را پشت در جار می زنند
عمر خود را تلف مکن در هوای شکفتنم
مانده بر شانه های من،داغ تهمینه؛وایِ من
نوشدارو بیاورید،من همان ناتهمتنم
هرچه دیروز دیده ام جز سیاهی نبود و نیست
وعده بیهوده می دهی سوی فردای روشنم
عاشقی باغ روشنیست مملو از شاخه های دُر
گرچه از زخم عاشقی پُر عقیقست دامنم
بس که آهن قُراضه ها قاطیِ شمش ها شدند
پاره ای فکر می کنند،من هم از جنس آهنم
باز بازارِ بی غمی طبق معمول رایج است
ساده دل من! که روز و شب،درد را داااد می زنم
کاش در غمواحه ی دل رد آبی داشتم
یا که در چَشمان تو طرح سرابی داشتم
کاش در تاریکنای کوچه ی دل لحظه ای
پرتو رخوت زدای آفتابی داشتم
در خزان شعرهای سبز عشق و عاطفه
کاش در دیوان عشقت،بیت نابی داشتم
بس که از طوفانِ سردِ دشتِ شب لرزیده ام
کاش کز الیاف مِه،شولای تابی داشتم
ماهیان!من خسته از تُنگِ پریشان حالی اَم
کاش مسکن در دل آرامِ ماهی داشتم
کو شهابِ اختری بر بومِ تارِ آسمان؟
کاش حتی قاب عکس ماهتابی داشتم
لب به دندان می گزم در این سکوت پُر صدا
کاش عاشقتر ز مجنون،کاسه آبی داشتم
کاسه ام را بشکنی هم،این دلم در دست توست
کاش از
چَشمان تو گاهی نگاهی داشتم
یادِ یاران چو به یاد آوَرَد آن دردِ عظیم
عشق با هرچه ستم هرچه بلا می مانَد
قصدِ شیرین نَبُوَد شیوه ی فرهاد،ولی
هرچه شد در نظرش همچو جفا می مانَد
دل که در دایره ی عشق درآورد مرا
همچو شمعی زِ تو پروانه جدا می مانَد
آتش از شمع چو افتاد به کاشانه ی من
سوخت سرمایه ی دل،اشک بجا می مانَد
هرکه همرنگ به معشوق بُوَد،معشوق است
نقص عشقست که پروانه جدا می مانَد
حالتِ سوخته را،سوخته دل داند و بس
سوختم بهر تو جان،عشق ،که را می مانَد؟
آتشی بود که بگرفت زِ سَر تا بُنِ شمع
رفت پروانه،مرا اشک و جفا می مانَد
شمع می خواست نسوزد کسی از آتشِ او
گفت:پروانه برو؛شمع جدا می مانَد
سرگذشتِ غمِ هجران تو با خود گفتم
لیک دل گفت که خاموش!صفا می مانَد
در شبِ هجرِ تو،شرمنده ی احسانش کرد
دیده اَم،بس که به اشکی که بجا می مانَد
در گلستانِ دلت،شمع یکی بیش نبود
سوخت شمعت،دگر این عشق،رها می مانَد
ماجرایی که دلم از غمِ جانانه کشید
قصه ی عهدشکن بود،وفا می مانَد
((بروید ای دلتان نیمه،که در شیوه ی ما
مرد با هرچه ستم،هرچه بلا می مانَد))
