حرف ها دارم اما ... بزنم یا نزنم ؟

حرف ها دارم اما ... بزنم یا نزنم ؟
                               با تو ام ! با تو ! خدا را ! بزنم یا نزنم ؟

همه ی حرف دلم با تو همین است که « دوست ... »
                              چه کنم ؟ حرف دلم را بزنم یا نزنم ؟

عهد کردم دگر از قول و غزل دم نزنم
                              زیر قول دلم آیا بزنم یا نزنم ؟

گفته بودم که به دریا نزنم دل اما
                              کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم ؟

از ازل تا به ابد پرسش آدم این است :
                             دست بر میوه ی حوا بزنم یا نزنم ؟

به گناهی که تماشای گل روی تو بود
                             خار در چشم تمنا بزنم یا نزنم ؟

دست بر دست همه عمر در این تردیدم :
                            بزنم یا نزنم ؟ ها ؟ بزنم یا نزنم ؟

قیصر امین پور

آواز عاشقانه

آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست

                                حق با سکوت بود، صدا در گلو شکست

دیگر دلم هوای سرودن نمی کند

                                تنها بهانه ی دل ما در گلو شکست

سربسته ماند بغض گره خورده در دلم

                                آن گریه های عقده گشا در گلو شکست

ای داد، کس به داغ دل باغ، دل نداد

                                ای وای، های های عزا در گلو شکست

آن روزها ی خوب که دیدیم، خواب بود

                                خوابم پرید و خاطره ها در گلو شکست

« بادا » مباد گشت و « مبادا »‌ به باد رفت

                                « آیا » ز یاد رفت و « چرا » در گلو شکست

فرصت گذشت و حرف دلم ناتمام ماند

                                نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست

تا آمدم که با تو خداحافظی کنم

                                بغضم امان نداد و خدا...در گلو شکست

قیصر امین پور

سخت دل دادی به ما و ساده دل برداشتی

سخت دل دادی به ما و ساده دل برداشتی

                            دل بریدن هات حکمت داشت: دلبر داشتی

از دل من تا لب تو راه چندانی نبود

                            من که شعر تازه می گفتم، تو از بر داشتی

قلب من چون سکه های از رواج افتاده بود

                            آنچه در پیراهن من بود، باور داشتی

شر عشقت را من از شور پدر پرورده ام

                            قصد خون خلق را از شیر مادر داشتی

دشتی از آهو درین چشمت به قشلاق آمده

                            جنگلی از ببر در آن چشم دیگر داشتی

پشت پلکم زنده رودی از نفس افتاده بود

                            روی لب هایت گلاب ناب قمصر داشتی

خاطراتم را چه خواهی کرد؟ گیرم باد برد

                            بیت هایی را که از من کنج دفتر داشتی

 

علیرضا بدیع

بوی بهار می شنوم از صدای تو

بوی بهار می شنوم از صدای تو

                                    نازکتر از گل است گل ِ گونه های تو

ای در طنین نبض تو آهنگ قلب من

                                    ای بوی هر چه گل نفس آشنای تو

ای صورت تو آیه و آیینه خدا

                                    حقا که هیچ نقص ندارد خدای تو

صد کهکشان ستاره و هفت آسمان حریر

                                    آورده ام که فرش کنم زیر پای تو

رنگین کمانی از نخ باران تنیده ام

                                    تا تاب هفت رنگ ببندم برای تو

چیزی عزیزتر ز تمام دلم نبود

                                    ای پاره ی دلم، که بریزم به پای تو

امروز تکیه گاه تو آغوش گرم من

                                    فردا عصای خستگی ام شانه های تو

در خاک هم دلم به هوای تو می تپد

                                    چیزی کم از بهشت ندارد هوای تو

همبازیان خواب تو خیل فرشتگان

                                    آواز آسمانیشان لای لای تو

بگذار با تو عالم خود را عوض کنم:

                                    یک لحظه تو به جای من و من به جای تو

این حال و عالمی که تو داری، برای من

                                    دار و ندار و جان و دل من برای تو

 

قیصر امین پور

کمتر

نباشم گر در این محفل،چه غم ؟!دیوانه ای کمتر

خوش آن روزی که از خاطر روم،بیگانه ای کمتر

مرا هر قدر بار غم به دامانم فرو ریزد

هزاران غصه و ماتم به جا،افسانه ای کمتر

خزانم می رسد،گلدانِ خالی حسرتش این است

مُدام از پشت دیگر شاخه ها،گلخانه ای کمتر

خداوندا به حق خود، ز هشت و چار ما بگذر

بنا باشد که من باشم،نشاید...،دانه ای کمتر

بیا و خانه را ول کن،بگو من کِی ؟ کجا باشم؟

که در این شهر و آبادی،دل دیوانه ای کمتر

دیر آمدم

گفتند رفته ای!....و چرا دیر آمدم

غافل شدم ز رفتن تو،پیر آمدم

آری...مسافر ره طولانی ات شدم

افسوس...که این چنین به دلت سیر آمدم

دست دلم نبود معطل شدم چنین

با دست و پای پُر غُل و زنجیر آمدم

کار دلم گذشته از این حرفها دگر

قسمت چه شد که بر سر تقدیر آمدم

این یادگار مانده ز پیراهن تو،بس

بر نیزه و به ناله ی شمشیر آمدم

چشمی نمانده است اگر تَر نمی کنم

چشم دلم تویی که به تصویر آمدم

رفتی و این حقیقت سنگین برای من

آنقدر مشکل است که به تکفیر آمدم

باغبان عشق

 

 من مانده ام به پای تو و دودمان عشق

رفتی و بی تو گم شده ام در میان عشق

روز ازل که گِرِهی خورد کار ما

خوش آن گِرِه که باز ندارد عنان عشق

با عزم جزم،زندگی ام را رقم زدی

پیرت شدم به یکدفعه در عنفوان عشق

من باغبان گِل و تو گُل به گِرد من

دستم به خون رسید،در این بوستان عشق

بازم کنار تو در این راه پر خطر

ماندم مگر اینجا بشوم ساربان عشق

ظلم رقیب و سرزنش این و آن نشد

گَردم اسیر بی خبری در جهان عشق

این باغ همیشه منتظر ریشه های توست

من مانده ام در انتظار همین لامکان عشق

لاله نگر ز خون دیده ی فرهاد می دمد

بگذار که شرح دهند همی کاتبان عشق

 

 

تولد یک غنچه

 

زیبا و سرخ،مثل تو رنگی ندیده ام

از گرمی حضور تو لبخند چیده ام

در گستره ی چشم دلم فرش می کنی

آن دامنی که بر تن سبز تو دیده ام

بر من وزیده ای که وجودم به رنگ توست

در لحظه ی عبور تو خود را شنیده ام

بابونه ها پیام حضور تو می دهند

میلاد توست،خوشتر از این من چه دیده ام؟

شیرین تر از زمان تولد،چه ساده ای

مِهر تو را به قامت رعنا کشیده ام

عریان تر از همیشه نشستی مقابلم

یکرنگ تر از نگاه تو رنگی ندیده ام

آغوش می گشایی و در آغوش می کشی

تو فصل آخری که به پایت دویده ام

دنیا آمدی که سرآغاز من شوی

این جامه را به عشق تو از تن دریده ام

 

مرگ عشق

هجرت هزار مرتبه بهتر ز ماندنم

آنجا که عشق مرده،دگر بودنش خطاست

شوق حیات نیست در آنجا که دل فسرد

در آتشی که از دل بیچارگان بخاست

گویند رو بساز تو با آن،قضاست این

منصف چنین نگوید و عادل چنین نخواست

او هر چه کُشت و بُرد بماند به یاد ما

غافل میان قافله همچون رِگی(ریگی)به پاست

با آن کمندِ ظلم ستیزش،که افکَنَد؟

خواهد نمود صید پلنگی،...که ناشتاست

الحق کسی چو عشق نیابد به این جهان

پیری که حرف وِی همه از جانب خداست

گویا فرشته است نه انسان برای ما

آنجا که عشق نادر و در حکم کیمیاست

این هر چه بود در حرم یار ماند و بس

کاین را مسیر جمله غریبان بی صداست

شهریور 1393

سرسپرده

شانه ات را دیر آوردی،سرم را باد بُرد

خشت خشت و آجر آجر،پیکرم را باد بُرد

بر در و دیوار شَهرت یادگارم ماند و بس

آن در و دیوار را هم خاطرت از یاد بُرد

کوچه ی بی انتهای انتظارم یاد باد

دیده بر در ماند و سوز آه ما را داد بُرد

این که می گویم همه بگذار و بگذر،اَلغرض

در مصاف قصه ی شیرین،بِدان فرهاد بُرد